จอร์น บทละครเรื่องแรกที่ผมอ่านคือเรื่อง Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat ตอนนั้นผมอยู่ชั้นประถมแล้วก็ตื่นเด้นเอามากๆเลย จำไม่ค่อยแม่นนักหรอก แต่คิดว่าผมรีบอ่านผ่าน ๆ หาว่าบทของผมอยู่ตรงไหน ใช่ ตอนนั้นผมเป็นเด็กเหลือขอตัวกะเปี๊ยกที่น่ารังเกียจมาก แล้วผม ก็ได้เล่นเป็นโจเซฟ บทละครเรื่องต่อมาที่ผมอ่านคือ The Silver Sword เป็นบทละครที่ดัดแปลง มาจากนิยายคลาสสิกของเอียน เซอร์เรลเลียร์เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่นเป็นตัวเอก คิดว่าเล่นเป็น "เด็กชาย คนที่สาม" หรืออะไรทำนองนั้น ตอนนั้นผมอยากเล่นเป็นเอเดก บาลิตสกีเหลือเกิน ยอมทำอะไร ก็ได้ขอให้ได้เล่นบทเอเดก แต่น่าเศร้าใจมาก เวลานั้นอาชีพนักแสดงของผมตกต่ำถึงขั้นวิกฤตแล้ว ตอนนั้นผมอายุเก้าขวบ
แจ็กผมอยากเห็นคุณ คือ The Silver Sword เป็นบทละครที่ดัดแปลง มาจากนิยายคลาสสิกของเอียน เซอร์เรลเลียร์เรื่องนี้ผมไม่ได้เล่นเป็นตัวเอก คิดว่าเล่นเป็น "เด็กชาย คนที่สาม" หรืออะไรทำนองนั้น ตอนนั้นผมอยากเล่นเป็นเอเดก บาลิตสกีเหลือเกิน ยอมทำอะไร ก็ได้ขอให้ได้เล่นบทเอเดก แต่น่าเศร้าใจมาก เวลานั้นอาชีพนักแสดงของผมตกต่ำถึงขั้นวิกฤตแล้ว ตอนนั้นผมอายุเก้าขวบ
จอห์น ในฐานะผู้กำกับ ครั้งแรกที่อ่านบทละครใหม่ถือว่ามีค่ามาก เหมือนเราเป็นผู้ชมที่กำลังดูการแสดงที่สร้างจากบทละครนั้นครั้งแรก เมื่ออ่านบทละครที่เสร็จสมบูรณ์แล้วเราควรจะเข้าถึงเนื้อเรื่อง ตัวละคร และแก่นเรื่องที่ผู้แต่งพยายามบอก บทละครทำให้เราหัวเราะก็ได้ ร้องไห้ก็ได้ พาเราไปสู่ความหรรษาของเรื่อง และทำให้เราหดหู้สิ้นหวังไปกับทุกขเวทนาของ ตัวละคร บทจะช่วยนำทางให้การแสดงดำเนินไปได้อย่างสมบูรณ์ และสร้างประสบการณ์ที่ผู้ชมมีส่วนร่วมได้ด้วย แล้วในฐานะผู้แต่ง ระหว่างที่เขียนบทละครอยู่คุณจินตนาการภาพสมบูรณ์พวกนี้มากน้อยแค่ไหน คุณพูดบทตัวละครออกมาดัง ๆ หรือเปล่า เวลาพิมพ์ไป
© Copyright อภิสิทธิ์ & ณิชารีย์
cr:HARRY POTTERกับเด็กต้องคำสาป