ดังนั้น เครื่องดนตรีในยุคกรุงสุโขทัย สรุปจากหลักฐานดังกล่าวพอจะสรุปได้ว่า ชนชาติไทยในยุคนั้นมีเครื่องดนตรีที่ใช้ละเล่นกัน ได้แก่ พิณ สันนิษฐานว่าเป็น พิณน้ำเต้า ซอพุงตอ ซึ่งคาดว่า หมายถึงซอสามสาย มโหระทึก ฆ้อง ระฆัง กังสดาล กรับ กลองทัด ตะโพน บัณเฑาะว์ แตรเขาควาย สังข์ ขลุ่ย เป็นต้น มีการบรรเลงแบบเดี่ยว อย่าง การบรรเลงพิณประกอบกับ การขับลำนำซึ่งผู้ติดเป็น คนขับลำนำเอง จนไปถึงการรวมวงดนตรีอย่างง่าย ๆ เช่น วงขับไม้ ประกอบไปด้วย คนขับลำนำ คนไกวบัณเฑาะว์เพื่อให้จังหวะ และคนสีซอสามสายเพื่อ คลอเสียงคนขับลำนำ ซึ่งวงดนตรีดังกล่าวนี้มักใช้กับพระราชพิธี เท่านั้นเช่น พิธีสมโภชพระมหาเศวตร ฉัตร เป็นต้น และวงปี่พาทย์เครื่องห้า ที่ได้รับอิทธิพลมาจากวงดนตรีที่มีชื่อว่า “ปัญจดุริยางค์” ของอินเดีย ซึ่งประกอบด้วยเครื่องดีและเครื่องเป่าที่ใช้ในการบรรเลง ๕ อย่าง ประกอบไปด้วยปี ฆ้อง ตะโพน กลอง ทัดใบเดียวและฉิ่ง อีกทั้งยังมี วงแตรสังข์ เป็นเครื่องประโคมประกอบพระเกียรติยศของพระมหากษัตริย์ ในพระราชพิธีสำคัญต่าง ๆ ประกอบไปด้วย สังข์ แตรฝรั่ง แตรงอน ปี่ไฉน กลองชนะ บัณเฑาะว์ และ มโหระทึก ส่วนบทเพลง มีเพลงดั้งเดิมของไทยหลายเพลงที่คาดว่าน่าจะเกิดขึ้นในยุคนี้ เช่น เพลงเทพทอง เพลงนางนาคและเพลงขับไม้บัณเฑาะว์ แต่เนื่องจากไม่มีการบันทึกโน้ตเพลงไว้เป็นหลักฐาน จึงไม่มีใคร ทราบแน่นอนว่าบทเพลงในยุคกรุงสุโขทัยเป็นอย่างไร