เข้าสู่ยุคกรุงธนบุรี ซึ่งตรงกับปี พ.ศ. ๒๓๑๐ ถึง พ.ศ. ๒๓๒๕ (ค.ศ. ๑๗๖๗ ถึง ค.ศ. ๑๗๙๒) เป็นยุค ที่เน้นไปในการก่อร่างสร้างเมือง และการป้องกันประเทศเสียมาก จึงไม่ปรากฏหลักฐานถึงวิวัฒนาการ ของดนตรีไทยในสมัยนี้ มีเพียงหลักฐานจากหมายกำหนดการของพระมหากษัตริย์ในงานสมโภช พระแก้วมรกต ความว่า “ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าฯ ให้พิณพาทย์ไทย พิณพาทย์รามัญ มโหรีไทย ฝรั่ง มโหรีญวน เขมร ผลัดเปลี่ยนกันสมโภช ๒ เดือนกับ ๑๒ วัน” และสันนิษฐานว่ายังคงลักษณะและรูปแบบของดนตรีไทยในครั้งยุคกรุงศรีอยุธยานั่นเอง