ก้น

ชั่วโมงโฮมรูมก่อนกลับบ้านวันนั้น ฮิโรเอะถูกครูประจำชั้น เรียกชื่อ ครูประจำชั้นที่รูปร่างผอมแห้งดูพึ่งพาไม่ได้ ผมเผ้า ไม่เคยเข้าทรงและสวมแว่นตาหนาเตอะ ปกติเขาทำหน้าไร้อารมณ์ ตลอดเวลาจนดูไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ด้วยว่าเขาอยู่ใน อารมณ์ไหน

     “เดินออกมาข้างหน้าหน่อย”

เมื่อถูกเรียกด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำดูไม่เข้ากับภาพลักษณ์ ฮิโรเอะนึกถึงเหตุการณ์ช่วงพักกลางวันเมื่อกี้ขึ้นมาแวบหนึ่ง ช่วงพักกลางวัน ฮิโรเอะกับพรรคพวกอีกสองคนเรียกเอมิโกะมา และสั่งให้เธอยื่นกระเป๋าสตางค์ให้อย่างเคย จากนั้นเธอก็ตอบ เหมือนทุกทีว่า

     “ไม่”

ซึ่งเหมือนเป็นสัญญาณให้จิกผมเธอ และเตะเข้าที่สีข้างกับช่วงกัน หยิกใต้ท้องแขนจนร้องโอย ฮิโรเอะนึกในใจว่าหรือเธอเอาเรื่องนั้นไปฟ้องครูประจำชั้น

“ฉันเอาเงินมาให้ไม่ได้แล้ว ไม่ไหว เดี๋ยวความแตก ถึงพ่อแม่พอดี"

เอมิโกะขมวดคิ้ว กัดริมฝีปากพลางพูดเสียงสั้น เหตุเกิด ในห้องเตรียมการทดลองวิทยาศเหตร์ ตัวฮิโรเอะเองนั้นแต่เฝ้า ดูพรรคพวกอีกสองคนเป็นผู้ลงมือ พวกเธอทำตัวเหมือนเป็น ลูกน้องฮิโรเอะ ช่วงหนึ่งปีมานี้ถือเป็น

     “เพื่อนสนิท”

ของฮิโรเอะ ซึ่งช่วยอำนวยความสะดวกได้มากโข

     “ก็บอกว่านั่นมันเรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับพวกเราไง”

ยายโล เพื่อนสนิทคนหนึ่งยิ้มเล็กน้อยพลางเขกหัวเอมิโกะอีกที อิโรเอะไม่ได้เตือตร้อนเงินค่าขนม แต่ทำไปเพราะรู้ว่านี่คือสิ่งที่ จะทำให้อีกฝ่ายลำบากได้มากกว่าสิ่งอื่นใด เงินที่ได้มาส่วนใหญ่ แล้วเพื่อนสนิททั้งสองคนเอาไปใช้กินดื่มหมด

มองออกไปนอกหน้าต่างเห็นภาพทิวทัศน์หิมะขาวโพลน ดูราวกับกระดาษขาวไม่มีลวดลายสำหรับวาดรูป ช่วงสองสามปี มานี้หิมะน้อย แต่ปีนี้ตั้งแต่เข้าสู่ปีใหม่หิมะตกหลายวันมากขึ้น นับแต่นั้นมาทั่วบริเวณก็กลายเป็นโลกไร้ความรู้สึก มีแต่สีขาว โพลนตั้งภาพลวงตา บางครั้งแสงแดดส่องผ่านช่องเมฆลงมา ทำให้เปล่งประกายเป็นสีเงินยวงกลายเป็นโลกอีกใบหนึ่งที่งดงาม แต่วันที่เมฆครึ้มลอยตำมีมากกว่ามาก ถ้าหิมะตกจะยิ่งรบกวน การมองเห็น ภาพทิวทัศน์ที่ดูเหมือนภาพลวงตาแทบดูไม่ออกว่า ระยะไกลหรือใกล้ทำให้ฮิโรเอะเบื่อ ชวนให้รู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

     “เธอรู้ใช่มั้ยว่าในห้องนี้มีอะไรอยู่”

ฮิโรเอะชี้ไปที่ชั้นเก็บสารเคมีช้า ๆ พลางกระซิบถามเอมิโกะ ซึ่งนั่งกัดริมฝีปากอยู่บนพื้นห้องที่น่าจะเย็นกันแน่ๆ

     “เธอรู้ใช่มั้ย ชั้นวางของตรงนั้นมีทั้งกรดเกลือเอย กรด กำมะถันเอย”

เอมิโกะกลั้นหายใจด้วยสีหน้าหวาดกลัวสุดขั้วหัวใจพวกฮิโรเอะหัวเราะเยาะเย้ย พลางผลัดกันเขกหัวเคมีโกะวนไป จนออดทิ้งเหลือเวลาอีกไม่นานก็จะจบการศึกษาแล้ว ช่วงเวลาที่ เหลืออยู่เพียงน้อยนิด แก๊งของฮิโรเอะมีเจตจำนงร่วมกันว่า ต้องดับลมหายใจ

     “ยายสวะเอมิโกะ”

ให้ได้ ไม่ได้มีเหตุผลอะไร พอขึ้นมัธยมศึกษาปีที่หนึ่ง ได้มาอยู่ห้องเดียวกับเอมิโกะ ก็กลาย เป็นแบบนี้ไปเองมันเริ่มมาจากเอมิโกะทำตัวเด่นเกินหน้าเกินตาแต่แรก ตอนกำหนดหน้าที่ความรับผิดชอบในห้อง หรือตอนแบ่งกลุ่ม เวลายกมือขานรับ

     “ค่ะ”

เอมิโกะก็ร่าเริงเกินเหตุ ส่งเสียง กระติ๊กระด๊าออกนอกหน้า และกระตือรือร้นมากเกินไป ทำอะไร ก็ดูสนุกสุดใจไปหมด พฤติกรรมเหล่านี้ของเธอกระตุ้นต่อม หมั่นไส้ของฮิโรเอะความจริงถ้าเป็นเพื่อนกันอาจจะสนุกก็ได้ แต่ฮิโรเอะ จะเลือกเป้าหมายเป็นเด็กผู้หญิงที่ลักษณะคล้ายกับตัวเองและ น่าจะเข้ากันได้ดีเท่านั้น ไม่ใช่แค่ปีนี้ ปีที่แล้ว และสองปีก่อน หรือสมัยอยู่โรงเรียนประถมเธอก็ทำแบบนี้เช่นกัน

-โคอิเดะ รู้มั้ยเรื่องอะไร”

ครูมีรอยแผลเป็นจากสิวเต็มหน้า เขาเพิ่งอายุเกือบสามสิบ ปี แต่บางครั้งมีสะเก็ดจากการโกนหนวดเกาะหนาอยู่บนหน้า ดูแล้วเหมือนคนไม่ดูแลสุขอนามัย เมื่อถูกจ้องด้วยดวงตาเล็ก หลังแว่นหนาเตอะของครูประจำชั้น ฮิโรเอะตั้งมั่นในใจว่า ต่อให้ ถูกถามเรื่องเฮมิโกะต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นเดี๋ยวนี้ เธอก็จะแกล้ง ตีหน้าเซ่อไม่รู้เรื่องรู้ราวเอาตัวรอตไปให้ได้ เอาไว้หลังเลิกเรียน ค่อยไปจัดการชำระแค้นให้สาแก่ใจ