สะดือ
" เด็กสาวที่ขอแม่ไปทำศัลยกรรมสะดือตามแฟชั่น เพราะอยากใส่เสื้อเอวลอยเพื่อโชว์สะดือสวยๆ
ส่วนแม่ก็อยากให้ สามีชื่นชมว่ายังสาวยังสวย จึงตัดสินใจทำศัลยกรรมที่เดียวกับ ลูกสาว
เพื่อหวังให้เกิดความเปลี่ยนแปลงที่ดีขึ้นในครอบครัว "
"ต้องถามคุณพ่อก่อนแหละ"
ไอโกะวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะพลางถอนหายใจเบา ๆ พลันได้ยินเสียงพูดว่า
“อีกละ”
ดังตามมาทันที มินาโกะซึ่งนั่ง อยู่ตรงหน้าทำหน้าตาบึงตึงไม่สบอารมณ์
“ทำไมอะไร ๆ ก็ต้องให้หนูไปถามคุณพ่อ ถามคุณพ่อ อยู่เรื่อยเลย เรื่องแค่นี้แม่น่าจะตัดสินใจเองได้นี่นา”
“ได้ที่ไหนกันล่ะ”
มินาโกะพูดซ้ำด้วยน้ำเสียงสุดเอื้อมจากก้นบึงหัวใจว่า
“อีกละ”
ก่อนวางข้อศอกข้างหนึ่งลงบนโต๊ะมองไปทางอื่น
“ก็เป็นแบบนี้เรื่อย”
“จะให้แม่ทำยังไงได้ล่ะลูก ปิดคุณพ่อไม่ได้หรอก”
“ปิดได้สิ หนูไม่ได้ขอไปทำศัลยกรรมใบหน้าเสียหน่อย สะดือนะ สะ คือ”
“มันก็เป็นการผ่าตัดร่างกายอยู่ดีนั่นแหละ เรื่องสำคัญ นาดนั้นจะให้แม่ปิดบังคุณพ่อเหรอ แม่ทำไม่ได้หรอก ที่สำคัญค่าทำเท่าไร คงไม่ใช่แค่สองหมื่นสามหมื่นเยนหรอก จริงมั้ย”
“แต่เขาบอกว่ามีส่วนลดสำหรับนักเรียน เหลือแสนสอง หมิ่นเยน”
“แสนสองหมื่น แพงขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เขาบอกว่าช่วยไม่ได้เพราะว่าใช้ประกันสุขภาพไม่ได้ เห็นว่าปกติราคาสองแสนเยนเลยนะแม่ แต่เขามีโปรโมชัน ส่วนลดหลายอย่าง ถ้าผ่าสะตือ อายุไม่ถึงยี่สิบ แสนแปดหมื่น เยน นักเรียน ม.ปลายเขาว่าคิดให้แสนสองหมื่นเยนเอง”
“คุณหมอก็มีโปรโมชั่นส่วนลดด้วยเหรอ”
ขณะที่ไอโกะยื่นมือไปหยิบคุกกี้ มินาโกะยังคงทำหน้าปั้นปึง ใส่ตลอด เธอมองไปในอากาศ แต่จากนั้นไม่นานก็กลอกตา มาจ้องเขม็ง
“ยังไงพ่อก็ต้องบอกว่า “ไม่จำเป็น”
แหงอยู่แล้ว พ่อไม่มีวัน เข้าใจความรู้สึกหนูหรอก"
ไอโกะคิดว่าก็อาจจะเป็นแบบนั้น แต่ช่วยไม่ได้ นี่คือกฎ ของครอบครัวตั้งแต่ไอโกะแต่งงาน สามีเป็นนายธนาคาร ช่วงแต่งงานใหม่ๆ เขางานยุ่ง เวลาผ่านไปแต่ละปีก็มีแต่ยุ่ง มากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เขาชอบพูดว่า เพราะตัวเองทำงานหนักขนาดนี้ ถึงมีหลักประกันในการใช้ชีวิตให้กับครอบครัว และคอยย้ำ กับไอโกะผู้เป็นภรรยาว่า เธอมีหน้าที่ดูแลความเรียบร้อยในบ้าน และต้องคอยอบรมสั่งสอนลูก ๆ ไม่ให้ดูหมิ่นพ่อซึ่งไม่ค่อยอยู่บ้าน ดังนั้นตั้งแต่แต่งงานผ่านการดูตัว ไอโกะก็ตั้งหน้าตั้งตาปฏิบัติ ตามกฎข้อนี้มาตลอดยี่สิบสองปี
“แม่”
จู่ๆมินาโกะก็หันมาพูดด้วยน้ำเสียงรบเร้า
“แม่เข้าใจหนูใช่มั้ย”
ไอโกะพยายามตอบด้วยหน้าตาสดใสว่า
“ไม่เข้าใจหรอก"
มินาโกะขึ้นเสียงดังว่า
“ทำไมล่ะ”
ก่อนลุกพรวดขึ้นจนเก้าอี้ ส่งเสียงลั่น
“งั้นแม่ดูนี่หน่อยสิ”
พูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็ดึงชายเสื้อแบบสวมศีรษะขึ้น ท้องขาว ๆ ของลูกสาวซึ่งไม่ได้เห็นมานานหลายปีปรากฏขึ้น ต่อสายตาไอโกะ เธอจ้องหน้าท้องแบนราบยังไม่มีไขมันสะสม ขณะกินคุกกี้ไปด้วย น่าอิจฉา ไอโกะเองก็เคยมีหน้าท้องแบนราบ แบบนี้
“แม่ดูสิ กลมติ๊กเลยเห็นมั้ย”
“น่ารักดีออก ไม่ได้อุ่นเสียหน่อย”
มินาโกะร้อง
“หา”
โดยยังคงโชว์หน้าท้องพลางบิดไปทั้งตัว ไอโกะเห็นลูกสาวทำท่าทางแบบนั้นแล้วเผลอขำ เห็นลูกสาว ทำท่าทางแบบนี้ ถึงจะโตเป็นสาวมัธยมปลายแล้ว ก็ยังรู้สึกว่า ไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหนก็ยังน่ารักอยู่ดี
“สะดือแบบนี้ใส่เสื้อโชว์สะดือไม่ได้หรอก”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย น่ารักดี”
“ไม่น่ารักเลย หน้าร้อนปีก่อนหนูก็อดทนมารอบนึงแล้วนะ”
ไอโกะมองลูกสาวทำหน้าบูดบึงสลับกับสะดือกลม ๆ ของเธอ โดยยังคงหยิบคุกกี้ใส่ปาก สะดือนี้คือหลักฐานของสายสัมพันธ์ ระหว่างไอโกะกับมินาโกะขณะที่ลูกยังอยู่ในท้อง
“วัยรุ่นที่ใส่เสื้อโชว์สะดือ เขามีสะตือแคบเป็นเส้นตั้งตรง กันทั้งนั้น”
ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกว่าสะดือเป็นเส้นตั้งตรงน่าจะดูเท่กว่า สะดือทรงกลมเหมือนกระดุมเม็ดเล็กดังว่าเหมือนกัน.
